In het kerstzonnetje nr.6: Adje van Erp
Vroeg in de middag bellen we aan bij de familie van Erp in de Joeri Gagarinstraat. Julia maakt met een flinke glimlach open, en we lopen door naar de woonkamer, waar Ad "toevallig" in gesprek is met Gerard van der Linden. Onze oproep om mensen een hart onder de riem te steken was ook Gerard opgevallen, en binnen enkele seconden, wist hij al wie hij wel eens in een kerstzonnetje wilde plaatsen. Iemand die tot de top van de vrijwilligers behoort: Adje van Erp.
Als we binnenkomen staat Ad meteen van de bank op en schuift bij ons aan, zodat we wat makkelijker kunnen praten.Hij glimlacht bij het zien van ons mooie kerststuk en het kerstbrood, en zegt gelijk "da ha toch echt nie gehoeve" Als we effe later aan de koffie zitten somt Gerard zonder moeite een lijst op, waar Ad, bij de kinderen op het Molenveld beter bekend als "Mijnheer Ad", zich zoal voor in zet; het comite voor zieken en gehandicapten, de avond4daagse, de Bergse motorrun, de verlichte optocht, de kinder vakantieweek, de 10 van Berghem. enz.enz.
Als Adje het woord neemt valt hij maar gelijk met de deur in huis, en vertelt ons wat hem is overkomen toen hij in oktober naar de huisarts ging voor een bultje in zijn nek. Nadat hij direct door werd gestuurd naar het ziekenhuis, kwam hij in de medische molen terecht, en er volgde diverse onderzoeken en chemobehandelingen. "Tjonge,jonge, zucht hij, da kon er ok nog wel bij". Gelukkig kunnen ze erg goed praten met de kinderen Joyce en Mireille, en ondervinden ze veel steun aan de kleindinderen. Julia en Ad vinden het erg jammer dat ze er vandaag niet bij waren, maar de kleinkinderen hadden een griepje, en dat gaat helaas niet samen met de verminderde weerstand van Opa Ad.
Wanneer we het over zijn medewerking bij de Bergse motorrun hebben, bloeit direct zijn vrijwilligershart op, en met een glinstering in zijn ogen vertelt hij boeiend over hoeveel werk zoiets wel niet is, en hoe prachtig het is om dat voor die kinderen te regelen. En met hetzelfde enthousiasme schakelt hij over naar verhalen over de kindervakantieweek , om uiteindelijk uit te komen op het prachtige werk van het comite zieken en gehandicapten.
Met de woorden "Nee, ik heb al gezegt, bij mij hoeven ze geen fruitschaal te komen brengen" laat hij blijken dat hij ondanks zijn nu behoevende positie, toch vindt dat anderen het harder nodig hebben. Nadat "zijn meisje" Julia ons vraagt of we iets anders lusten te drinken, slaan we beleefd over. Tijd om verder te gaan. Ons kerstzonnetje is ook hier weer op de juiste plaats terecht gekomen.
Namens MooiBerghem wensen wij de familie van Erp hele fijne feestdagen, en heel veel sterkte en geluk in 2014.