In het kerstzonnetje; Julia van Erp

Voor het laatste kerstzonnetje van dit jaar rijden we vanuit de Hoessenboslaan het spoor over om zo de Joeri Gagarinstraat in te rijden. Annie Broers uit Berghem tipte ons over een vriendin van haar die het al een hele tijd echt zwaar heeft. Annie heeft haar maar liefst 19 jaar als buurvrouw gehad, en nog steeds zien ze elkaar met grote regelmaat. “Vrienden voor het leven”, zo omschrijft Annie haar in de mail aan ons. Dus bellen wij, namens haar,  aan bij...... Julia van Erp-Boeijen.

Dochter Joyce maakt voor ons de deur open, en wij lopen met ons kerststukje en kerststol via de hal en de keuken naar de woonkamer. Daar zien we een grote glimlach op het gezicht van Julia als we vertellen dat we haar in het kerstzonnetje komen zetten. En dat we dit mogen doen namens een hele goeie vriendin van haar. Niet onbelangrijk om te vernoemen dat ook Annie Broers ‘op de koffie was’ deze ochtend, dus was het ook al snel duidelijk wie haar dit zonnetje toebedeelde. 

Enkele jaren geleden zaten we in deze zelfde huiskamer, waar we toen op bezoek kwamen voor haar inmiddels overleden man Ad(je) van Erp. Een zeer veelzijdige vrijwilliger ‘pur sang’. Het voelt heel dubbel om nu enkele jaren later hier weer op bezoek te komen, zeker omdat nu Julia al een hele tijd flink ‘aan het sukkelen’ is met haar gezondheid. En net als destijds bij Ad hebben wij ook nu weer niet het idee dat we met een zieke vrouw zitten te kletsen. Want (gezellig) kletsen dat kan ze gelukkig nog als de beste, en daarbij weet ze met de nodige humor ook nog regelmatig een lach op ieders gezicht te krijgen.

Julia zit fier rechtop in de hoek van de bank, “haar plekske” zoals ze dat zelf noemt. En aan die kant daar is mijn ”bedgedeelte”, wijst ze lachend naar de andere kant van de huiskamer. Door haar ziekte heeft ze wat spraak moeilijkheden gehad, en ook haar mobiliteit is lang niet meer wat het was. Hierdoor is ze, ondanks haar eigenwijze karakter, vaak toch afhankelijk van anderen. Annie Broers omschreef het goed met “Ik neem mijn petje af voor haar dochters Joyce en Mireille. Iedere dag komen ze ‘s-morgens en ‘s-avonds kijken, medicijnen klaarleggen, wat poetsen in huis en andere kleine dingetjes regelen”.

Zonder iets te hoeven zeggen zien we wat voor leuke band moeders heeft met haar meiden. Joyce vertelt een verhaaltje over een foto, om te onderschrijven dat ze soms wel van een beetje ‘donkere’ humor houden, maar er op die manier wel nog steeds de moed in weten te houden. En in de ondeugende pret-oogjes van Julia zie je dat ze geniet van dit soort leuke anekdotes. En tijdens ons bezoek komen er nog diverse leuke verhalen naar voren, waarbij Julia vaak onderwerp van gesprek is. 

En natuurlijk poseert ze trots voor onze foto als we haar daar naar vragen, “het zal wel niet meevallen um mij d’r mooi op te krijgen”. Nou, wij vinden dat we toch een prachtige foto hebben gemaakt van de hele lieve, enthousiaste, optimistische en gezellige buurvrouw zoals Annie Broers haar al jaren kent.

Julia loopt effe later, ondanks dat we zeggen dat ze mag blijven zitten, toch zelf met ons mee naar de voordeur om ons uit te laten. We bedanken Annie als aangeefster, Joyce voor de gastvrijheid en natuurlijk Julia voor haar openhartige verhaal.

We wensen iedereen fijne feestdagen en veel geluk voor het komende jaar en nemen dan zwaaiend afscheid van Julia.

Namens Annie Broers en namens de gehele redactie van Mooi Berghem wensen wij Julia, kinderen en kleinkinderen
hele fijne feestdagen en we hopen van harte met ons kerstzonnetje toch nog een extra lichtpuntje te hebben gebracht.