Vandaag in het kerstzonnetje: Annemie Egelmeer

Iets te vroeg volgens onze planning, maar in elk geval wel meteen op het juiste adres, zetten we de auto stil. We laten de motor nog effe lopen, want echt warm is het niet geworden na dit kleine stukje rijden. We staan in de Laanderhof, voor de deur van Rita van Haren. Wij hebben hier afgesproken om haar dochter Annemie een welverdiend kerstzonnetje te overhandigen. De rolluiken zijn dicht als we aanbellen, en het duurt lang. Zou er dan niemand thuis zijn? Vragen wij elkaar al luisterend af. Maar dan horen we iemand naar de voordeur komen, en maakt Rita de voordeur open. Ondersteund door twee krukken loopt ze ons voor naar de woonkamer.

Ze weet ons te voorzien van koffie en fris en neemt plaats in een stoel, waarna ze ons meteen vertelt waarom ze er zo bij loopt. Afgelopen zomer maakte ze, dollend met de kids, een sprongetje in het ingegraven zwembad in haar tuin. Meteen voelde ze dat er iets niet goed was en ze dacht dat haar enkelbanden waren gescheurd of zo. Foto’s maakten duidelijk dat haar hak op maar liefst drie plaatsen was gebroken, nog net niet helemaal verbrijzeld.

Tja, daar zit je dan, met een gipsbeen. Zie dan jezelf maar eens te helpen in het dagelijks leven en huishouden. Hiervoor was Rita de afgelopen maanden voor een groot deel aangewezen op haar dochter. En het herstel duurt toch wel aanzienlijk langer dan voorzien. En dat is ook de reden van ons bezoek, want Rita heeft haar dochter Annemie opgegeven om, als dank voor haar inzet, eens in het zonnetje te worden gezet.

Als we wat gerommel aan de voordeur horen komt dochter Annemie binnen. Ze is in de veronderstelling dat ze met moeder naar het ziekenhuis moet, dus enigszins verbaast is ze wel als ze een paar vreemde gezichten aankijkt. "Ooooooh", zegt ze, "daarom werd ik net al gebeld in de auto, om te vragen hoe het met me was, enzo". Blij verrast neemt ze ons kerstzonnetje in ontvangst en komt dan ook effe bij ons zitten.

In het kort vertelt de goedlachse dochter van Rita dat ze inderdaad heel veel ondersteuning moet bieden aan haar moeder. En dat bij wijze van spreken inmiddels haar auto bijna zelf de weg naar het ziekenhuis weet te vinden. Met afstudeertoetsen, studieopdrachten, stagewerk, haar eigen huisje, verzorgen van dieren en het verenigingswerk is het begrijpelijk dat dit de afgelopen tijd een flinke drukke agenda voor haar heeft opgeleverd. 

Maar ze pakt het op zoals elke ouder zou willen dat hun kinderen het oppakten, “gewoon doen, het moet toch, het is niet anders”, zegt ze met een lach op haar gezicht. En terwijl Annemie ons nog een kopje koffie inschenkt, haalt Rita leuke anekdotes op over de tijd dat haar ouders Mies en Annie van Haren als kantinebeheerders bij Berghem Sport actief waren. Een mooie tijd vol prachtige herinneringen blijkens de leuke verhalen.

Met de kerst doet ze het een beetje rustig aan zegt Rita, maar we krijgen wel zo’n 20 mensen die komen eten vertelt ze er lachend achteraan. Gelukkig hoeft ze niet zelf te koken, want er is een buffet geregeld waardoor iedereen zelf z’n eten kan regelen. Daardoor kan dochter Annemie ook zelf genieten. Als we naar buiten kijken blijkt het al donker te worden, tjonge jonge, wat gaat de tijd snel. Het is zo weer kerstmis zeggen we, als we Rita en Annemie de hand schudden. We wensen hen hele fijne feestdagen en veel geluk en gezondheid toe voor het nieuwe jaar.