In het kerstzonnetje, Mevrouw van den Broek
Afgelopen dinsdagmiddag waren we in de Wilberthof, en hebben we nog een bewoner in het spreekwoordelijke ‘kerstzonnetje’ gezet. Terwijl er kerstliederen worden gezongen in de gezamelijke ruimte worden we voorgegaan naar mevrouw van den Broek. Zij is na een verblijf in Megen en de Wellen nog maar net teruggekomen in een voor haan nieuwe kamer. Terwijl we vragen waar we moeten zijn, wordt ze net met haar rolstoel naar buiten gereden, om met haar kinderen even een wandeling te maken. Overvallen door dit onverwachte bezoek, kijkt ze ons geschrokken aan. Maar als haar kinderen haar snel geruststellen verschijnt er toch weer een glimlach op haar gezicht.
De deur van haar appartement wordt weer opengemaakt en we worden uitgenodigd voor een ‘bekske koffie’. Ons kerststuk komt direct op tafel, en haar twee zonen gaan samen met hun moeder bij ons aan tafel zitten. Schoondochter gaat aan de slag om voor de koffie te zorgen, en terwijl ze nog even moet zoeken waar nu de suiker en melk ligt biedt ze ons ook direct een stuk appeltaart aan.
Tijdens de koffie begint mevrouw van den Broek zich al meer op haar gemak te voelen en ze vertelt dat ze na de verhuizing naar Megen gelukkig weer terug is in Berghem. Ze kan wat moeilijk praten, en haar zoons leggen ons uit hoe het haar de afgelopen tijd heeft tegengezeten.
Nog maar kort geleden is haar man plotseling overleden, en even later werd zij zelf opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens een operatie is er wat gruis in enkele aderen gekomen en dit heeft nogal voor wat problemen gezorgt. Haar spraakvermogen is aangetast en haar emoties nemen soms de overhand. En over pech gesproken, 2 weken geleden moest ook nog haar linker onderbeen worden afgezet. Mevrouw van den Broek hoeft zelf niet veel te zeggen, maar haar ogen spreken boekdelen.
Met het tweede kopje koffie in de hand informeren we naar de familie, en vragen we nadat we een gelijkenis vermoeden of ze toevallig familie zijn van Erno vd Broek, de nieuwe adjudant van het Knollenrijk. Na een lachende ontkenning met de woorden “die kennen we nie” blijken het inderdaad neven te zijn. Een enkele leuke anekdotes verder maken we ons op voor vertrek.
Inmiddels loopt het al snel tegen vijf uur en om de familie niet langer van last te zijn nemen we afscheid. We wensen de kinderen, maar zeker mevrouw van de Broek een hele fijne kerst en we hopen dat ze wat meer geluk zal krijgen in 2015.