Door corona voel ik me 'het meisje van 60 jaar geleden'

Leuke, mooie, speciale, of bijzonder verhalen. Wij plaatsen ze graag. Vandaag een ingezonden schrijven van Nelly van Rodijnen. 1960, zestig jaar geleden. Omdat er geelzucht was geconstateerd kreeg ik thuis drie maanden bedrust voorgeschreven. Hierna was ik nog niet beter. Dokter Theunissen huisarts van Berghem vond het verstandiger om naar het St. Annaziekenhuis in Oss te gaan. Daar werd ik opgenomen op de kinderafdeling. Destijds was de ingang aan de Krakenburg. De kinderafdeling was op de begane grond. Op de ziekenkamer waar ik kwam te liggen stonden

twee bedden en één ledikantje. De buitenmuur had één groot raam en in de binnenmuur bij de gang zat een groot raam en een deur. In een van de zijwanden waren ook ramen. Daardoor keek je naar de andere ziekenkamer.

Als mijn zus of andere kinderen op bezoek kwamen moesten ze buiten voor het raam blijven staan. Je kon alleen naar elkaar kijken en lachen. Ik mocht geen bezoek van kinderen hebben.

Mijn ouders mochten wel naar binnen maar mochten ook niet op de ziekenkamer. Zij moesten op de gang voor het raam blijven staan. Het zorgpersoneel was erg streng. Als mijn ouders iets lekkers voor mij meebrachten moesten ze dat afgeven en dan werd het later met de andere kinderen gedeeld. Mijn moeder bracht soms wat lekkers mee in een zakje en als er niemand van het personeel op de gang was, maakte ze de deur open en gaf het snel aan mij. Ik verstopte het dan onder mijn hoofdkussen en at het later lekker op.

In mei werd ik 9 jaar en ik mocht toen met mijn bed naar een andere kamer zodat ik samen met mijn ouders mijn verjaardag kon vieren.  Als ik door de ramen van de zijwand keek was daar de ziekenkamer voor de jongens. Op deze kamer lag een jongen uit Berghem, Willie Martens. Alleen als we hard schreeuwden konden we elkaar verstaan. Het was dus zwaaien en lachen naar elkaar.

We maakten ook tekeningen voor elkaar waar een jongen en een meisje op stonden die elkaars hand vast hielden. Als de tekening af was hielden we hem omhoog zodat we elkaars tekening konden zien. Op een morgen toen ik wakker werd en door het raam keek was Willie er niet meer, zijn bed was weg. Willie was overleden.
Niet lang daarna mocht ik, na vier maanden in het ziekenhuis gelegen te hebben, naar huis met als herinnering: een hele verdrietige nare periode.

12 jaar later in 1972 was ik met mijn vriend met de motor op vakantie in ItaIië. Daar kregen we een ongeluk waarbij ik een ijzeren balk recht in mijn gezicht kreeg waardoor ik mijn beide ogen verloor. Na 10 dagen werd ik overgebracht naar Het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Drie maanden later mocht ik naar huis en probeerde ik mijn leven weer zo goed mogelijk op te pakken. In 1974 kreeg ik mijn eerste geleidehond waardoor ik in het dorp zelfstandig mijn boodschappen kon doen.
Met behulp van familie, vrienden en vele vrijwilligers ondernam ik allerlei leuke activiteiten .

Dan wordt het 2020!! Het Coronavirus breekt uit.
Alle beperkingen die door het RIVM opgelegd worden zijn voor de meeste mensen al heel lastig. Voor mij wordt het dubbel moeilijk want in winkels worden o.a. schermen geplaatst, looplijnen en markeringen voor de 1,5 meter afstand uitgezet. Hierdoor wordt het winkelen voor mij nog moeilijker gemaakt.

Taxi’s rijden niet, meerijden met andere mensen kan ook niet want ik behoor niet tot hun huishouden. Bij iemand in de arm lopen om te gaan wandelen mag ook niet want ik moet 1,5 meter afstand houden. Familie, vrienden en vrijwilligers durven/mogen niet komen want zij behoren allemaal tot de kwetsbare doelgroepen.
Kortom alle leuke dingen zoals, een boswandeling, bezoek aan het theater, een kopje thee bij vrienden, het valt allemaal weg.

Gelukkig waren er wel vrijwilligers die voor mij de boodschappen deden. En mijn huishoudelijke hulp kwam ook trouw iedere week.
Samen met mijn zoon, die in Eindhoven woont, ging ik een keer in de week met de auto naar het bos waar we samen met mijn geleidehond een boswandeling maakten. Dit is iets wat ik anders drie keer in de week met een vrijwilliger deed. Ook mijn geleidehond had last van alle beperkingen.

Door deze Coronacrisis kwamen de nare herinneringen van 60 jaar geleden weer terug. Ook toen moesten we zwaaien en lachen voor het raam en moesten we afstand houden.
Ik voel me nu weer als het kleine meisje van 60 jaar geleden.

Nelly van Rodijnen