In het kerstzonnetje: Angelina van de Camp

Als we de inrit aan de Spaanderstraat oprijden zien en horen we al een gezellige drukte in de keuken. Diverse kinderen en familie zitten al aan de koffie, en de ontvanger van ons kerstzonnetje is , zoals altijd, druk bezig om het iedereen naar de zin te maken. De hond ontvangt ons blaffend als we proberen het hek open te maken. Een speciale beveiliging wat er voor zorgt dat de kleinkinderen niet ongewenst de poort openmaken, zorgt er ook voor dat wij niet zomaar binnen lopen. Schoondochter Jessica schiet ons snel te hulp en nodigt ons uit om verder te komen. De koffie is al klaar.

Angelina kijkt ons vragend aan als we haar een kerststukje een een kerststol overhandigen. En terwijl we proberen uit te leggen waarvoor we komen is ze al weer bezig om te helpen met het aantrekken van een paar schoenen van haar kleinzoon. Een oma zoals iedereen zou willen hebben, altijd bezig om alles netjes te krijgen, altijd bezig om het iedereen naar de zin te maken en daarbij haar eigen problemen zelf vaak wegcijferend.

Zoon Theo reageerde op onze oproep voor een kerstzonnetje. Als oudste van de drie zonen weet hij dat met de komende feestdagen niet alleen maar feestelijkheid de overhand heeft. In 2014 verloor Angelina haar man, haar steun en toeverlaat The vd Camp. Een hardwerkende man welke eigenhandig de basis legde voor het transportbedrijf aan de Spaanderstraat in Berghem, waar nu zoon Theo vd Camp aan het roer staat.

We drinken gezellig een bakkie koffie, en als mijn mederedacteur aangeeft liever een pilsje te drinken, is dat ook geen probleem. Al kan Angelina het niet laten om erbij te zeggen dat het daar eigenlijk veul te vroeg voor is. Als de zoons ons excuseren omdat ze weer aan het werk moeten, en ons bedanken voor ons bezoek blijven we met Angelina nog even aan de keukentafel zitten.

Ze vindt het een prachtig initiatief van ons dat wij die kerststukjes bezorgen. Ze geeft direct aan, als ik dat had geweten, dan had ik die en die wel willen voordragen, "die verdienen het zo veel meer dan ik". Dat is precies wat haar siert, veel meer met een ander bezig zijn dan met zichzelf. Als we informeren naar hoe het nu met haar zelf gaat zegt ze, “nou het gaat wel” , “maar het valt niet mee” . Ze geeft aan dat haar lichamelijke klachten de laatste tijd wat erger zijn geworden. Sinds kort weet ze ook dat dit veroorzaakt wordt door de ziekte van Crohn.

Terwijl we effe een sigaretje roken, vertelt ze al weer over wat ze vandaag nog allemaal moet doen. Met “Luste nog wa drinken”, probeert ze onder de foto uit te komen, maar als we haar vertellen dat ze eerst de foto mag zien poseert ze toch nog even voor onze bijbehorende foto. Ze keurt hem goed, maar vindt het zeker geen prachtig plaatje.

Voordat we het weten zitten we al ruim een uur aan de keukentafel en moeten we zelfs nog haasten om op tijd te zijn bij ons volgende kerstzonnetje. Wij wensen haar, haar kinderen en kleinkinderen prettige feestdagen en een gelukkig nieuwjaar en beloven haar dat zij volgende keer iemand mag aandragen voor een zonnetje. “Houdoe war, en kei bedankt “ roept ze ons nog na als we de inrit weer aflopen.